Takie relacje z biegów mógłbym pisać co weekend! Zacznę jednak od początku, od kwietnia 2013 roku. Ważyłem niemal 100 kilogramów i po raz pierwszy założyłem biegowe buty. To miał być dla mnie powrót do aktywności po kilku latach. Nie uwierzyłbym wtedy nikomu, że w jakimkolwiek biegu, w którym wystartuje więcej niż dziesięć osób, stanę na podium. Nie uwierzyłbym wtedy w nic, co ma miejsce teraz. Że będę miał za sobą pięć maratonów, z tego większość poniżej trzech godzin! Że będę biegał dziesięć kilometrów poniżej 40 minut i będzie mi bliżej do granicy 35 minut! Cholera, naprawdę wystarczy tylko chcieć, wyjść ze swojej strefy komfortu i wtedy niemożliwe nie istnieje.

Rok temu w analogicznym czasie byłem w proszku po nieudanym występie w 54. Biegu Westerplatte. Teraz sytuacja obróciła się o 180 stopni. Fakt, ostatnią życiówkę pobiłem w kwietniu, podczas 3. Gdańsk Maratonu. Po drodze zaliczyłem uraz i kilkunastodniową przerwę od biegania. A ostatnie dwa tygodnie zmagam się z przeziębieniem i częściej odpoczywam niż trenuję. Ale to dało efekty. Biegam szybciej, ale najważniejsze jest, że czuję niesamowitą radość z każdego startu, czy treningu. Potrzebowałem widocznie delikatnego odpuszczenia reżimu treningowego, aby trybiki wskoczyły na swoje miejsce i wróciła pasja.

Bieg Czyste Miasto Gdańsk jest dla mnie, niczym występ w Zakopanem dla Adama Małysza. Oczywiście z zachowaniem odpowiednich proporcji. Na tej trasie przebiegam 80% sesji treningowych, więc znam doskonale ukształtowanie terenu i wiedziałem, czego się spodziewać. Dlatego już przed startem wiedziałem, że wszystko rozstrzygnie się na ostatnich dwóch kilometrach. Początek to dwa zbiegi, a potem długi i dość płaski odcinek. Potem zaczęły się schody – dwa wymagające podbiegi, na których można było wszystko wygrać, albo przegrać…

Z Tomkiem Bagrowskim. Fot. Rafał Kucharek.

Mi od początku pozostała walka o drugie miejsce. Właściwie po 500 metrach można było w ciemno obstawiać zwycięstwo Kacpra Kąkola. Oczywiście mogłem za nim pogonić, ale w połowie dystansu potrzebowałbym butli z tlenem, więc postanowiłem z drugiego rzędu oglądać jak z każdym krokiem przewaga między liderem, a grupą pościgową się powiększa. Pierwsze cztery kilometry przebiegłem w miłym towarzystwie Tomka Bagrowskiego – doświadczenie we wspólnym bieganiu mamy, bo na treningu organizowanym przez firmę LightBox i Radka Dudycza lwią część z trzydziestu kilometrów pokonaliśmy razem, lecz wtedy nasze tętno nie przekraczało 140 uderzeń serca na minutę. Teraz natomiast na liczniku było 175, a tempo wynosiło około 3:45 min/km.

Po czterech tysiącach metrów przyspieszyłem i z piątego miejsca po chwili przeskoczyłem na drugie. Wraz ze mną było dwóch innych zawodników i myślałem, że właśnie między nami rozegra się taktyczna gra o miejsce za plecami Kacpra. Podbieg zaatakowałem jako pierwszy, tętno podskoczyło do 190 uderzeń serca, i po chwili byłem na górze. Słyszałem za sobą czyjeś kroki, ale się nie oglądałem. Na drugim podbiegu ruszyłem jeszcze mocniej i udało mi się zyskać przewagę. Obejrzałem się na 400 metrów przed metą i bardzo się zdziwiłem, bo kompanów, z którymi pokonałem drugą część dystansu już nie było, a podążał za mną rozpędzony Tomek. Spiąłem poślady, wykrzesałem z siebie resztki sił i wpadłem na metę. Drugi! Oddechu nie mogłem złapać przez dłuższą chwilę, ale mega się cieszyłem! Czas 37:40, dziewięćdziesiąt sekund gorzej od zwycięzcy, więc możecie sobie wyobrazić, co oznaczałoby podjęcie wyzwania rzuconego przez Kacpra ; )

Żona na drugim stopniu podium : ) Fot. Rafał Kucharek.

Oczywiście jak bieg rodzinny, to i musiała mu towarzyszyć rodzinna atmosfera, więc na trasie była jeszcze Agnieszka i tata. Zdążyłem nieco dojść do siebie i liczyłem kobiety… wbiegające na metę. Pierwsza, druga, trzecia, czwarta i Aga! Piąte miejsce, super! Czas 46:56. Tata – 49:27, czwarte miejsce w swojej kategorii wiekowej z dziesięcioma sekundami straty do kolejnego zawodnika… Znowu czwarty, tak jak przed rokiem ;- )

• Agnieszka: czas 46:56, 5. wśród kobiet, 2. w kategorii K20,

• Adam: czas 37:40, 2. OPEN, 2. w kategorii M20,

• Tata: czas 49:27, 70. OPEN, 4. w kategorii M50.

Podsumowując – pod kątem organizacyjnym bieg główny przeprowadzony bardzo sprawnie, świetna koszulka w pakiecie startowym i bardzo ładny medal. Do poprawy nagrody, czyli drodzy państwo, nie dublujemy nagród. Jak ktoś został nagrodzony w OPEN, to w kategorii wiekowej odpuszczamy :- )

Do zobaczenia za rok! :- )

Foto główne: Rafał Kucharek.