Mimo iż rok 2018 jeszcze trwa, to już wiem, że będzie to mój pierwszy rok, w którym nie poprawię żadnej życiówki. I choć prekursor romantyzmu, pan Goethe mówił, że kto nie idzie do przodu, ten się cofa, to ja się kompletnie tym nie przejmuję, bo:

• za mój rekord na piątkę uznaję mój najlepszy start na parkrunie (17:46). Ten miał miejsce w 2016 roku. W tym roku pobiegłem dwa razy na parkrunie, raz byłem całkiem blisko (18:01), ale nie nastawiałem się bicie rekordu, więc braku poprawy nie rozpatruję w kategorii porażki,
• dyszki pobiegłem dwie, obie bez atestu. Chociaż myślałem, że na Biegu do Źródeł będzie atest. Nie było. Było rozczarowanie,
• półmaratonu nie pobiegłem żadnego. Przede mną jeden, ale tym razem w roli pacemakera,
• Tak naprawdę liczyłem na rekord w maratonie, ale na domowej trasie dałem ciała i skończyło się wynikiem o 90 sekund gorszym od życiówki. Niby nie dużo, ale też to nie była kwestia kilku sekund. Prawda jest taka, że byłem zajechany. Tak naprawdę to było moje jedyne tegoroczne rozczarowanie.

Żeby bić życiówki, to trzeba jednak chociaż próbować. A ja, gdy byłem w formie, to trenowałem, żeby być w jeszcze lepszej, a potem szedłem do lasu… :- )

Endomondo mi jednak podpowiada, że w 2018 wykręciłem najlepszy czas na 3 kilometry – 10:18. Dobre i to, więc jak mnie spotkacie, to pytajcie o ten czas.

Satysfakcję mam też z rekordu pokonanego jednorazowo dystansu – 48 kilometrów. Ale Tomasz Kaszkur mówi, że to szara strefa biegania i prawdziwe ultra zaczyna się powyżej 50., więc mam w planach jeszcze w 2018 zaliczyć prawdziwe ultra.